Een vader genaamd Brisa: "Brigidi en de mopshond: in de ogen van de inwoners van Pesaro waren ze één en dezelfde."

Brigidi

Het was 2010 toen mijn vader, Sauro Brigidi, een prijs ontving als voormalig hoofdredacteur van de Pesaro-editie en voor die gelegenheid werd vereeuwigd naast zijn opvolger, Paolo Nonni, in een kiekje dat nog steeds bewaard is gebleven tussen de vele artikelen en souvenirs. Vandaag, ter gelegenheid van het 140-jarig jubileum van de krant, is mij gevraagd het verhaal van mijn vader te vertellen, en ik wil graag beginnen bij een tijd waarin noch ik, noch mijn zussen Gloria en Roberta geboren waren, en zijn carrière – of beter gezegd, zijn verlangen om journalist te worden – nog maar net begon.

Een blik op zijn getypte cv onthult zijn buitengewone passie voor het vak, samen met enkele van zijn meest kenmerkende karaktereigenschappen: vasthoudendheid en doorzettingsvermogen bij het verwezenlijken van zijn droom om te schrijven. Hij somde zijn eerste ervaringen in de journalistiek op, beginnend in 1941, op slechts 17-jarige leeftijd, met lokale nieuwsartikelen. Na zijn studie wijdde hij zich aan andere activiteiten, waaronder die van basisschoolleraar, waar hij altijd erg trots op was, wat leidde tot zijn eerste samenwerkingen met Resto del Carlino. Aanvankelijk waren dit korte vervangingen voor redacteuren tijdens vakantie of ziekte, maar desondanks wijdde hij zich aan de journalistiek met de hoop op een vaste aanstelling, zoals blijkt uit de volgende woorden waarmee hij zijn cv eind jaren vijftig afsloot: "Nu wil hij een stabiele positie binnen de familie 'Resto del Carlino' veiligstellen, met als enige doel het journalistieke beroep."

In 1965 werd hij aangenomen als professioneel journalist en was hij twintig jaar lang hoofdredacteur van de stadseditie in Pesaro. Hij werd destijds bij de inwoners van Pesaro bekend als "Il Carlino". Onder de nog bewaard gebleven getypte brieven vallen de brieven die hij aan de directeuren en hoofdredacteuren van "Il Carlino" stuurde op. Deze brieven tonen zijn geduld en vasthoudendheid bij het verwezenlijken van zijn droom. Noemenswaardig zijn ook de brieven die hij ontving van prominente figuren zoals Giovanni Spadolini en Enzo Biagi, die respectievelijk van 1955 tot 1968 en van 1970 tot 1971 redacteur waren van "Il Resto del Carlino", en die hun wederzijds respect en genegenheid tonen.

In de beginjaren van ons nog jonge gezin bevond de redactie van de krant zich op dezelfde overloop als het appartement waar we woonden, en vaders activiteiten prikkelden onze nieuwsgierigheid als kinderen. Toen verhuisde de redactie en gaven bezoeken aan de kantoren van de krant aan de Piazzale Matteotti ons de gelegenheid om meer te weten te komen over de ingewikkelde lay-outs van Pesaro's nieuws, de levendige discussies met medewerkers en zelfs de "mysterieuze" machine, de teletype die dagelijks de definitieve lay-out van "Carlino Pesaro" naar Bologna verzond.

Sauro Brigidi, nieuwsgierig en consistent, was altijd diep verliefd op zijn Pesaro, dat hij vanaf het begin van zijn carrière met korte penseelstreken schilderde in "Taccuino di città", een column die bijzonder gewaardeerd werd door lezers die, net als tegenwoordig, graag de korte beschouwingen en inzichtelijke commentaren van journalisten naast het nieuws lezen. Zelfs na zijn pensionering kon hij zich niet losmaken van "zijn" krant, die hij 's ochtends vroeg las, voordat hij weer op zijn fiets sprong om de redactiedeur te passeren en een manier te vinden om zijn zegje te doen. Toen raakte hij, met kinderlijke verbazing, vertrouwd met de computer en schreef hij bondige en geestige regels die licht wierpen op de schaduwen van de stad en de lezers lieten zien dat "Brisa" nog steeds attent was en graag voor zijn Pesaro zorgde.